Spotkałem się z różnymi nazwami, którymi określana jest spowiedź święta jak „sakrament spowiedzi” lub „sakrament pokuty”. Czy te na­zwy można używać zamiennie, a jeśli nie, to która jest poprawna?

Sobór Watykański II w dokumencie „Lumen gentium” mówiąc o sa­kramencie pokuty podkreślił, iż poprzez niego penitenci otrzymują od Bożego miłosierdzia przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i rów­nocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu grzesząc zadali ranę, a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą (LG, 11). Widzimy więc, że ten sakrament, który zalicza­ny jest wraz z sakramentem namaszczenia chorych do sakramentów uzdrowienia, ma wiele aspektów i odniesień. Dlatego też sakrament ten był różnie nazywany.

Katechizm Kościoła Katolickiego (KKK 1423-1424) podaje kilka nazw: sakrament nawrócenia, sakrament pokuty, sakrament spowiedzi, sakrament przebaczenia, sakrament pojednania. Katechizm podaje tak­że uzasadnienie dla tych nazw. Sakrament ten nazywa sakramentem nawrócenia, ponieważ urzeczywistnia w sposób sakramentalny we­zwanie Jezusa do nawrócenia, drogę powrotu do Ojca, od którego czło­wiek oddalił się przez grzech. Nazywa się go sakramentem pokuty, ponieważ ukazuje osobistą i eklezjalną drogę nawrócenia, skruchy i za­dośćuczynienia ze strony grzesznego chrześcijanina. Nazywa się go sakramentem spowiedzi, ponieważ oskarżenie – spowiedź z grzechów przed kapłanem jest istotnym elementem tego sakramentu. Sakrament ten jest również „wyznaniem”, uznaniem i uwielbieniem świętości Boga oraz Jego miłosierdzia wobec grzesznego człowieka. Nazywa się go sakramentem przebaczenia, ponieważ przez sakramentalne rozgrze­szenie wypowiedziane słowami ka­płana Bóg udziela penitentowi „prze­baczenia i pokoju”. Nazywa się go sakramentem pojednania, ponieważ udziela grzesznikowi miłości Boga przynoszącej pojednanie: „Pojednajcie się z Bogiem” (2 Kor 5, 20). Ten, kto żyje miłosierną miłością Boga, jest gotowy odpowiedzieć na wezwanie Pana: „Najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim” (Mt 5,24).

Katechizm nie narzuca jednej nazwy. Można więc stosować za­miennie wymienione nazwy. Najpełniej zdaje się wyrażać treść tego sa­kramentu nazwa „sakrament pokuty i pojednania”. Wskazuje bowiem nie tylko na pozbycie się ciężaru grzechów i przywrócenie stanu łaski uświęcającej, ale także wskazuje na konieczny element podjęcia po­jednania z Bogiem i wspólnotą Kościoła, której także zadaliśmy rany naszymi grzechami.