Wyniki wyszukiwania dla:

 

 
 
 
 
 
 

 

 
 
 
 
 
 

 

 
 
 
 
 
 

 

 
 
 
 
 
 

Kręgi Rodzin Domowego Kościoła

Niech się odrodzi rodzina, polska rodzina:

szczególne przymierze Boga z ludźmi,

Imię Jego: Kościół Domowy. Amen.”

Jan Paweł II, 4 pielgrzymka do Ojczyzny

(homilia w Masłowie 3.06.1991r.)

Domowy Kościół jest małżeńsko-rodzinnym ruchem świeckich w Kościele działającym w ramach Ruchu Światło-Życie. Współczesny człowiek, także współczesna rodzina doświadcza różnych form zagubienia, z którymi trudno się zmierzyć bez oparcia zakorzenionego w wierze i powrotu do źródeł chrześcijaństwa.

Sobór Watykański II dał nam na nowo poczucie, że Kościół to wspólnota ludzi przeżywających osobiście i w kontaktach z innymi swoją relację z Bogiem. Jednym z nurtów posoborowej odnowy Kościoła w Polsce stał się Ruch Światło-Życie, który odegrał szczególną rolę w kształtowaniu współczesnej polskiej religijności.

Nazwę Ruch Światło-Życie przyjęto oficjalnie w 1976 roku na I Krajowej Kongregacji Odpowiedzialnych, ale zapoczątkowany on został już w roku 1954 przez Ks. Franciszka Blachnickiego i wyrastał bezpośrednio z ruchu oazowego, początkowo oaz dziecięcych, potem młodzieżowych. Nowa rodzinna gałąź Ruchu pod nazwą Domowy Kościół łączy w sobie charyzmat Ruchu Światło-Życie i Międzynarodowego Ruchu Małżeństw Katolickich Eguipes Notre Dame (END) i ma na celu pracę formacyjną z małżeństwami i rodzinami, pogłębianie duchowości małżeńskiej, umacnianie relacji rodzinnych oraz więzi ze wspólnotą parafialną. Ruch dąży do odnowy małżeństwa i rodziny poprzez elementy formacyjne (zwane zobowiązaniami) takie jak: codzienna modlitwa osobista, małżeńska, rodzinna, regularne spotkania ze Słowem Bożym, comiesięczny dialog małżeński, reguła życia, czyli systematyczna praca nad sobą i uczestnictwo w rekolekcjach. Rekolekcje leżały u podstaw tworzenia się Ruchu. Ks. Franciszek Blachnicki kładł wielki nacisk na formowanie się „nowego człowieka” począwszy od lat dziecięcych. Oazy rekolekcyjne dla grup rodzinnych podjęto w czasie wakacji 1973r. w Krościenku n/Dunajcem, gdzie do dziś znajduje się duchowa kolebka Domowego Kościoła.

Domowy Kościół tworzą Kręgi Rodzin. Krąg Rodzin to mała wspólnota (od 4 do 7 małżeństw, z których jedno jest parą animatorską), spotykająca się raz w miesiącu w domu u poszczególnych rodzin. W ruchu Domowego Kościoła obowiązuje zasada: „równi służą równym” dlatego wiek, staż małżeński, pochodzenie, wykształcenie, czy różnorodność zainteresowań nie ma znaczenia w budowaniu wspólnoty.

Spotkanie kręgu składa się z trzech części:

– towarzyskiej ( przy herbatce dzielimy się swoją codziennością),

– modlitewnej ( odczytujemy fragment Pisma Św. i dzielimy się tym Słowem Życia, następnie w modlitwie uwielbienia, dziękczynienia, przeproszenia i prośby zwracamy się do Boga polecając sprawy osobiste, małżeńskie, rodzinne, parafialne i wszystko to co kryją nasze serca zawierzamy przez ręce Maryi Najlepszemu Ojcu),

– formacyjnej (dzielimy się realizacją przyjętych zobowiązań, to znaczy osiągnięciami i trudnościami w rozwoju życia duchowego).

Tematy comiesięcznych spotkań związane są z problematyką przeznaczoną na dany rok pracy formacyjnej (np. „Kościół jako wspólnota”, „Rok rodziny”, „Modlitwa”, „Rok Ducha Św.”, „Z Apokalipsą w III tysiąclecie”, „Rok Różańca Św.”, „Dążenie do dojrzałości chrześcijańskiej”, „Rok Eucharystii”, „Dać świadectwo nadziei”, „Pamięć i tożsamość”, „Idźmy i głośmy”, „Czyńcie uczniów ze wszystkich narodów”). Przybliżanie sobie danej tematyki pozwala na pogłębienie wiedzy religijnej oraz życie bieżącymi sprawami kościoła powszechnego.

Bardzo ważną rolę w tworzeniu i pracy Kręgów Rodzin DK odgrywają kapłani. Dla prawidłowego funkcjonowania wspólnoty niezbędna jest obecność księdza moderatora – doradcy i opiekuna duchowego.

Ruch Kręgów Rodzin Domowego Kościoła stał się najliczniejszym ruchem rodzinnym nie tylko w Polsce, ale i zagranicą (m.in. w takich krajach jak: Białoruś, Ukraina, Słowacja, Kanada, Stany Zjednoczone).

Na Nowym Mieście w Rzeszowie zręby Kościoła Żywego tworzyły się niemal równocześnie z rozpoczęciem budowy kościoła murowanego. Inicjatorem obydwu tych wielkich budowli był ks. proboszcz Roman Marek. Pomimo trudu budowy świątyni był duchowym opiekunem rodzin, które zachęcał do włączania się do Domowego Kościoła. Był kapłanem wielkiego serca i niespożytej energii. Dzięki pomocy ks. Moderatora Romana Marka powstały przy naszej parafii 4 kręgi. Ks. Proboszcz sam prowadził wszystkie kręgi uczestnicząc w comiesięcznych spotkaniach. Nigdy nie szczędził sił i troski, aby rozwijać dzieło, które miało coraz bardziej jednoczyć i budować społeczność parafialną. Kolejni księża, którzy sprawowali opiekę duchową nad rodzinami z Domowego Kościoła to między innymi: ks. Sławomir Zdoliński, ks. Józef Grzyb, ks. Jan Szymańczuk, ks. Kazimierz Skałka, ks. Leszek Leś, ks. Krzysztof Golba, ks. Proboszcz Jan Cienkosz, ks. Stanisław Konior, ks. Edwin Słuczan-Orkusz.

W tym „Kościele domowym” doświadczamy obecności Bożej – Bo gdzie dwóch lub trzech gromadzi się w imię Moje, ja jestem pośród nich – to zapewnienie Jezusa. Przybliżając się coraz bardziej do Boga, doświadczając Jego Miłości, poznając Jego plan względem każdego z nas stajemy się bliżsi sobie w naszych małżeństwach, rodzinach, a także pozwala nam to doświadczać wspólnoty Kościoła.

Kręgi Rodzin Domowego Kościoła włączają się aktywnie w życie parafii.

Papież Benedykt XVI w 2005 roku, w przemówieniu  Ad limina Apostolorum zachęcał do tworzenia w Polsce wspólnot Domowego Kościoła, tak powiedział:


) „Duchowość tego ruchu koncentruje się na spotkaniu z Bogiem w Piśmie Świętym i w Eucharystii. Stąd ruch ten jest głęboko związany z parafią i jej życiem liturgicznym”

Budowanie wspólnoty to przede wszystkim uczestnictwo w ofierze Mszy Św. Rodziny z Kręgów Rodzin DK (od 2009r. wspólnie z AK) w każdą pierwszą sobotę miesiąca uczestniczą we mszy św. w kościele parafialnym Opatrzności Bożej, włączając się w oprawę liturgiczną (komentarze, czytania, modlitwę wiernych, składanie darów ofiarnych). To piękne świadectwo, kiedy np. cała rodzina w czasie Mszy Św. idzie w procesji z darami. W głębszym przeżywaniu Eucharystii pomaga również oprawa muzyczna, którą często przygotowują rodziny z DK. Po mszy św. gromadzimy się w kaplicy Opatrzności Bożej, gdzie wspólnie odmawiamy różaniec – polecając Matce Bożej sprawy osobiste, rodzinne, małżeńskie, modlimy się w intencjach parafii, ojczyzny i tego, co kryją nasze serca. W Święto Świętej Rodziny wspólnota Domowego Kościoła gromadzi się na Eucharystii dziękując za powołanie do życia w małżeństwie jednocześnie polecając wszystkie rodziny – szczególnie te przeżywające kryzys – Świętej Rodzinie z Nazaretu prosząc o dar Miłości.

Rodziny z Domowego Kościoła w ciągu roku liturgicznego biorą czynny udział w adoracjach (np. w czasie Triduum Paschalnego),  czuwaniach (np. przed świętem Zesłania Ducha Św.),nabożeństwach  (np. prowadząc rozważania drogi krzyżowej, czy różaniec w październiku) i innych uroczystościach (np. procesja Bożego ciała – przygotowując ołtarze).

Wielkim przeżyciem jest  udział w nabożeństwach fatimskich, które odbywają się w parafii Katedralnej w Rzeszowie. W miesiącu lipcu oprawę liturgii Mszy Św. i prowadzenie różańca przygotowuje nasza parafia. Wśród różnych grup znalazły się też wiele razy Kręgi Rodzin. W wydawanej w naszej parafii gazecie pt. „Znak Opatrzności” z sierpnia 2000 roku możemy przeczytać: ”
do świątyni katedralnej przybyła ze śpiewem rzesza wiernych pod przewodnictwem ks. Proboszcza Romana Marka. Uwagę uczestników zwróciło dwoje dzieci ubranych w skromne stroje ludowe na podobieństwo dzieci fatimskich Hiacynty i Franciszka. Udział dzieci w Eucharystii i modlitwie różańcowej był bardzo aktywny i wzruszający, pięknie wykonały swoje role, czytając Słowo Boże, śpiewając psalm, zanosząc modlitwę wiernych, a w czasie różańca prowadząc rozważania tajemnic. Były to proste dialogi dzieci fatimskich z Matka Bożą wzywające do pokuty i nawrócenia. Pobudzały one uczestników do głębokiej refleksji osobistej. Rozważaniom towarzyszyła melodia pieśni „Z dalekiej Fatimy” grana przez dzieci na skrzypcach. Słowa Ewangelii „Jeśli się nie staniecie jako dzieci, nie wejdziecie do Królestwa Niebieskiego” stały się mottem homilii, w której ks. Roman Marek podkreślił potrzebę kształtowania w naszym życiu postawy prostoty, szczerości i otwartości serca ” na wzór dziecka
„

W tym samym 2000 roku odbyła się konsekracja naszego kościoła parafialnego, której dokonał ks. Kardynał Józef Glemp. W to historyczne wydarzenie włączyły się też czynnie rodziny z Domowego Kościoła: składanie darów ofiarnych komentowali państwo Wanda i Jacek Kotowie, w procesji z darami szli państwo Ewa i Krzysztof Kukułowie oraz Teresa i Andrzej Głodzikowie.(„Znak Opatrzności” Nr 4 str.4).

Inicjatywa zakupu figury Matki Bożej Wspomożenia Wiernych do naszego kościoła zrodziła się we wspólnocie Kręgów Rodzin na spotkaniu kręgu, które odbyło się w maju 1977 roku, potem „pałeczkę” przejęła Akcja Katolicka
( „Znak Opatrzności” Nr 6 str.3).

Działalność Kręgów Rodzin DK nie ogranicza się tylko do parafii, ale ma charakter misyjny. Małżeństwa zajmują się pilotowaniem nowo powstających kręgów w innych parafiach również poza diecezją rzeszowską, a także służą w czasie rekolekcji organizowanych w kraju i zagranicą.

Wiele osób z Domowego Kościoła należy do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, co jest wielkim darem dla rodziny, parafii oraz naszej Ojczyzny.

Jednym z elementów formacji rodzin z Ruchu Domowego Kościoła jest udział w rekolekcjach. Małżeństwa i rodziny z DK biorą udział w rekolekcjach wakacyjnych (15-dniowych), ewangelizacyjnych (ORAR O, I, II i III stopnia), tematycznych, czy Dniach Skupienia, włączając się też czynnie w ich organizację.

Rekolekcje w naszej parafii organizowane przez DK:

– listopad 1990 ORAR stopnia „O”, prowadzone przez ks. dr Romana Wawro i p. Krystynę Szymczak

– 22-24 październik 1999 – Rekolekcje Ewangelizacyjne ( ks. dr Roman Wawro, p. Krystyna Szymczak) organizowane wspólnie z parafią katedralną

– 3 listopada 2001 odbył się Dzień Skupienia Diakonii Modlitwy Ruchu Domowy Kościół. Wiodącym tematem była modlitwa osobista. Konferencje i Słowo Boże głosił ks. Moderator Józef Grzyb. Słuchanie Słowa Bożego, osobista medytacja oraz adoracja pozwoliły uczestnikom doświadczyć bliskości Boga i Jego wielkiej Miłości do człowieka. Uwieńczeniem tego czasu skupienia było przeżycie Eucharystii, która była dziękczynieniem za doświadczenie wspólnoty z Bogiem i drugim człowiekiem

– 16-18 listopad 2001 – Rekolekcje tematyczne „Ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską” (SP Nr 23), prowadzone przez ks. J. Łojka i M. S. Lelków

– 9-11 marca 2007 – Rekolekcje ewangelizacyjne „Przypatrzcie się powołaniu waszemu” (Gimnazjum nr 7), prowadzenie ks. Stanisław Grzyb i H. M. Knottowie

W ciągu każdego roku pracy rodziny należące do Domowego Kościoła spotykają się w większym gronie np. z okazji Świąt Bożego Narodzenia, czy Świąt Wielkanocnych na spotkaniach diecezjalnych. Organizowane są też pielgrzymki np. do Niechobrza (KWC), Kalisza do Sanktuarium Św. Józefa (zawierzenie rodzin) oraz na zakończenie roku pracy w czerwcu do Matki Bożej Łaskawej w Chmielniku.

Jaka była działalność wspólnoty Kręgów Rodzin na przestrzeni 25 lat istnienia parafii Opatrzności Bożej w Rzeszowie mogą świadczyć  świadectwa małżeństw należących do tej wspólnoty:

Świadectwo wiary małżonków  Teresy i Andrzeja Głodzik w 25-lecie parafii Opatrzności Bożej, 26-lecie wzrastania we wspólnocie Kręgów Rodzin DK i w 27-lecie przyjęcia sakramentu małżeństwa.

Dwadzieścia pięć lat temu, jako młodzi małżonkowie przeżyliśmy swoje pierwsze rekolekcje Oazy Rodzin w Ustrzykach Dolnych, które prowadził młody ksiądz Jan Ozga wikariusz parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Rzeszowie.

Początki parafii Opatrzności Bożej wiążą się dla nas z rozpoczęciem działalności pierwszego Kręgu Rodzin Domowego Kościoła Ruchu Światło-Życie, którego byliśmy uczestnikami. Pozostali członkowie to: Krystyna i Bolesław Szymczakowie – animatorzy, Stanisława i Eugeniusz Kalandykowie, Monika i Stefan Miąsikowie, Lidia i Leszek Czachorowie, Anna i Andrzej Kędziorowie, Maria i Adam Kuźniarowie. Naszym Moderatorem został pierwszy proboszcz parafii Opatrzności Bożej ks. Roman Marek i był nim do końca swoich dni. Troszczył się o nas, chętnie dzielił się z nami swoją troską o parafię, a my ofiarowaliśmy Mu modlitwę w Jego intencjach. Wielokrotnie widzieliśmy Jego zmęczenie, ogromny wysiłek, ale też radość ze spotkania, ożywienie, otwartość na problemy naszych młodych małżeństw. Ks. Roman zapragnął, aby powstały w parafii kolejne kręgi rodzin, do których mogłyby włączyć się inne małżeństwa. Dlatego już w niecały rok po erygowaniu parafii Opatrzności Bożej odbyły się rekolekcje ewangelizacyjne, których owocem było powstanie drugiego kręgu rodzin w skład którego weszły rodziny: Maria i Marian Pawłowscy, Zofia i Stanisław Czumowie, Halina i Leon Hoffmanowie, Halina i Wiesław Ożogowie, Halina i Antoni Klęskowie, Wanda i Jacek Kotowie. W kolejnych latach powstawały następne kręgi w skład których wchodziły następujące rodziny: Zofia i Bogusław Rzucidłowie, Stanisława i Andrzej Machowie, Wiktoria i Czesław Nowakowie, Izabela i Wiesław Kwiatkowscy, Krystyna i Edward Midurowie, Łucja i Waldemar Ostrowscy, Danuta Pałys , Marta i Tomasz Bieleccy, Lucyna i Zbigniew Mullerowie, Ewa i Krzysztof Kukułowie, Bogusława i Jan Muriasowie, Krystyna i Robert Rychtarscy, Renata i Sławomir Warzochowie, Halina i Józef Różańscy, Agnieszka i Marcin Pazdanowie, Katarzyna i Daniel Betlejowie. Rodziny te były małym kościołem we wspólnocie, w parafii i diecezji.

25 lat naszego małżeństwa, 25 lat trwania we wspólnocie w parafii Opatrzności Bożej jest ze sobą ściśle związane, zespolone w służbie Panu Bogu i człowiekowi. Służyliśmy na miarę naszych możliwości jako animatorzy kręgu, jako para rejonowa, a obecnie w diakonii życia. Nasza posługa w kościele parafialnym przeplatała się z posługą w „kościele domowym” – jakim jest nasza rodzina. Żywo uczestniczyliśmy w takich nabożeństwach jak różaniec, droga krzyżowa, nabożeństwa majowe, procesji Bożego Ciała, w czuwaniach Wielkiego Tygodnia, adoracjach Najświętszego Sakramentu, czuwaniach przed Zesłaniem Ducha Świętego, przez udział w liturgii pierwszych sobót czy żywe uczestnictwo w ważnych wydarzeniach kościoła jak różaniec fatimski w katedrze, pielgrzymki na spotkanie z Janem Pawłem II, do Kalwarii Pacławskiej, do Sanktuarium Pani Szczyrkowskiej.

Obecność na spotkaniach kapłana moderatora w naszych domach jest błogosławieństwem dla naszych rodzin. Jednocześnie czuliśmy, że dla kapłana nasze spotkania modlitewno-formacyjne są również czymś ważnym.

Przeżywanie 25 – lecia parafii to dobry czas na podsumowanie. Dziś jest ogromna potrzeba ewangelizacji. Wspólnoty Kręgów Rodzin to forma nowej ewangelizacji, to propozycja nowych dróg i sposobu na życie, aby było ono szczęśliwe, to sposób na dotarcie do drugiego człowieka, na pokonywanie trudności, przeszkód, umacnianie w cierpieniu przez współcierpienie oraz obecność, przez podejmowanie odpowiedzialności za drugiego człowieka.

25 lat życia w parafii, gdzie punktem centralnym jest Świątynia Pana nauczyło nas żyć modlitwą, wiarą, nadzieją i miłością w naszych rodzinach, wśród sąsiadów, w środowisku pracy, w każdym miejscu i czasie. Ten czas się nie kończy, a 25 lat zobowiązuje do dalszej pracy, do ciągłego wzrastania, do podnoszenia sobie poprzeczki, aby być bliżej Jezusa Chrystusa. To mobilizacja do większej modlitwy, do większego wysiłku, do nieustannej gotowości mówieniu Bogu fiat. Niech będzie chwała i dziękczynienie Bożej Opatrzności za opiekę nad naszą rodziną i naszą małą wspólnotą wiary, za sakramenty kościoła, za błogosławieństwo i obecność kapłanów w naszym życiu i naszej rodzinie.

Teresa i Andrzej Głodzikowie

„Do Ruchu włączyliśmy się dzięki inicjatywie księdza proboszcza Romana Marka, który był duszą i sercem kręgów. Jako małżonkowie nie możemy zbawić się inaczej, jak poprzez coraz pełniejsze jednoczenie się ze swoim małżonkiem. Nawet jeśli jeden dla drugiego jest krzyżem na tej drodze, to sakrament małżeństwa jest źródłem łaski i siły. Trwanie ponad 20 lat w Ruchu daje nam pokój serca, przekonanie i pewność, że kroczymy słuszną drogą. Pragnienie codziennego odczytywania i pełnienia woli Bożej jest źródłem prawdziwego światła i radości niezmąconej jakimkolwiek niepokojem płynącym z poszukiwania własnych wizji i dróg. Wpatrując się w Świętą Rodzinę uczymy się od Niej pokory, posłuszeństwa oraz zaufania Bogu. To On sam nas prowadzi i wiemy, że obroni nas od wszelkich niebezpieczeństw, bo nigdy nie opuszcza tych, którzy całkowicie Jemu się poddają i ufają bez zastrzeżeń”.

Wanda i Jacek Kot

„Od dawna uczestniczyliśmy w mszach kręgów rodzin Domowego Kościoła. Nabożeństwa te miały w sobie coś, co pociągało. Po rekolekcjach wielkopostnych, których tematyka związana była z rodziną i kręgami rodzin Domowego Kościoła, padło zaproszenie do udziału w tym ruchu. Wtedy zrozumieliśmy, że uczestniczyć to nie znaczy przyglądać się i podziwiać. Zrozumieliśmy, że to skierowanie zaproszenia – do wszystkich chętnych – dotyczy również i nas. Jakiś głos wewnętrzny nie pozwolił nam odejść bez odpowiedzi. Pan powołał nas, abyśmy mogli Go bardziej poznać, pogłębić naszą wiarę i świadcząc własnym życiem pomogli innym odnaleźć drogę do Boga. Bogu niech będą dzięki za ten dzień, w którym On zaprosił nas do współpracy w kręgu rodzin Domowego Kościoła”.

Bogumiła i Jan Muriasowie

„Owocami przynależności do DK są: wzrost wzajemnej jedności i miłości między małżonkami, lepszy, serdeczniejszy kontakt z dziećmi ( zrozumienie ich problemów i psychiki), otwarta postawa wobec innych małżeństw, chętne wzajemne okazywanie pomocy, rozbudzenie ducha modlitwy, pomoc w radzeniu sobie z trudnymi sytuacjami życiowymi i kryzysami. Rodziny skupione w Domowym Kościele cechuje wielka wzajemna życzliwość, otwarcie na drugiego człowieka. Dzięki przynależności do Kręgów Rodzin DK możemy pogłębiać swoją duchowość, aby stawać się bardziej „Żywym Kościołem”.

Naszym pragnieniem jest zachęcenie innych rodzin do przystąpienia do ruchu, aby tworzyć jedną wielką rodzinę.

Opracowanie:
Stanisław i Andrzej Mach,
Marta i Tomasz Bieleccys.